یادداشت دکترسیداحمد هاشمی علی آبادی به مناسبت شهادت امام حسن عسگری

به مناسبت شهادت امام حسن عسگری، دکترسیداحمد هاشمی علی آبادی عضو هیئت علمی دانشکده الهیات و ادیان یادداشتی منتشر کرده است که در ادامه می‌خوانید:

بسم الله الرحمن الرحیم

فخر یازدهم

عالم مدار ذات شما و شما غریب                    شاید که بهتر است بگویم خدا غریب

سخت است دیدنش که به دیوارهای شهر           هر گوشه ای نوشته شده سامرا غریب

عقربه زمان در سال ۲۳۲ هجری قمری (۸۴۷ میلادی) و در شهر مدینه منوره به تولد نوری از خاندان کرامت و عزت و خیری از دریای کوثر فاطمی رسید. آنجا که بیت امام هادی علیه السلام شاهد طلوع لبخند خورشید ولایت بر چهره ابوالمهدی امام حسن عسکری علیه السلام بود. عمر کوتاهِ بیست و هشت ساله اما پربار ایشان همزمان با خفقان دیوسیرتانی همچون معتز، مهتدی و معتمد عباسی بیشتر در تنگنای سامرّا گذشت. اما هدایت و نورگستری ایشان که مصداق اتم «أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا» ست هنوز بر تارک تاریخ و بر کل زمین می درخشد. این درخشش نرجس خاتون (ملیکا) نوه قیصر روم و از خاندان شمعون، وصى بلا فصل حضرت مسیح را مفتخر به همسری ایشان و مادری آخرین ذخیره الهی کرد و حقیقت هدایت الهی را به اتمام رساند. بیان قاطع و نور ساطع امام عسکری در 6 سال امامت خویش چنان درخشید که سرانجام خفاشان گریزانِ از نور، تاب اشراق این سراج منیر سامرّا را نیاوردند و در سال 260 هجری، مصیبت عظمای شهادت این قله کمال و فضیلت، امام جود و سخاوت، فخر زاهدان و پرهیزگاران و پدر بزرگوار خاتم اوصیاء به دست معتمد عباسی رقم خورد. بدینوسیله بر حجت حاضر و امام ناظر حضرت بقیه الله الاعظم روحی فداه عرضه می داریم: مولای ما! غم فقدان پدر بسی سوزناک و دیرباور است. آن هم پدری که ولی خدا و حجت الهی بر اهل زمین است. ما را به مصداق سخن صدق حضرت صادق علیه السلام که فرمود: «شِیعَتُنا خُلِقُوا مِنْ فاضِلِ طِینِتِنا وَ عُجِنُوا بِماءِ وَلایَتِنا یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا و یَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا»؛ شیعیان ما از زیادی گِل ما آفریده شده اند و ولایت ما در سرشت آنان عجین گشته است. آنان با خوشی ما خوشحال و با ناراحتی ما ناراحتند، شریک غمتان بدانید. آقای ما! گویند سامرّا که مطاف اهل ولاست، «سُرَّ مَن رَأَی» بوده یعنی «شاد شود هر که آن را بدید» اما نمی دانم با غروب غمگین آن چه کنم؟! لطفی به این دل طفتیده کنید تا تاب این مصیبت آورد و عارفانه به زیارت پدر عزیزتان شرفیاب شود. با ذره ذره وجود می گویم: از پای سفره های حسن های اهل بیت (ع) عالَم اگر زنند بفرما … نمی روم.